Rozdział 4 - Wyznanie -

Witajcie! 

Udało mi się dodać rozdział wcześniej niż planowałam i jestem z tego dumna ;) 

Mam nadzieję, że dzisiejszy się Wam spodoba. Pisałam go bardzo długo i przysporzył mi nie lada kłopotów, ale myślę, że w miarę się z nimi uporałam. Jeśli wyłapiecie jakiekolwiek błędy - proszę napiszcie. Chwilowo moja beta ma wakacje i przestałam ją męczyć ;)

Miałam dawać ostrzeżenie dla osób, które są bardziej czułe, ale stwierdziłam, że w TYM rozdziale jeszcze tak bardzo nie przesadziłam.  Także nie ostrzegam ;>

Musiałam zrezygnować z zaznaczania akapitów wcięciem tekstu - blogger szaleje o.0

Pragnę też powitać nowych obserwatorów! Dziękuję za wszystkie komentarze i wejścia. Ciesze się, ze aż tyle osób czyta to opowiadanie ^^

A teraz zapraszam do czytania ;>

**************************************

Miasteczko Dunn znajdowało się niecałe trzy ety od granicy Jedenastej Marchii. Dokładnie pomiędzy przejściem nad Zapadniętą Doliną, a lasem okalającym tamtejsze góry. Liczyło sobie, ni mniej ni więcej, jak trzydziestu mieszkańców. Ze względu na swoje położenie zyskiwało sympatię i względy okolicznych wiosek.

Dunn było ciche. Dunn było wąskie i skromne. Ale co najważniejsze - w Dunn mieszkał smok. Rzecz niezwykle rzadka jak na takie czasy. Smok wiązał się z licznymi obowiązkami. Dlatego praktycznie każdy mieszkaniec Dunn był zaangażowany w jego wychowywanie. Dość trudne wychowanie.

Smok był kobietą. Nazywał się Clarubell. Niespotykane imię, dla niespotykanego stworzenia. Clarubell była rozpieszczona. Pozwalano jej praktycznie na wszystko. Nie dziwi więc fakt, że gdy w końcu jeden z mniej cierpliwych starców, zaczął od niej wymagać dyscypliny, odrobinę się zirytowała. Właściwie to mało powiedziane. Ona się wściekła. Co zrobiła biednemu staruszkowi pozostanie tajemnicą, ale wiadome jest to, że po bliższym z nią spotkaniu wyszedł uboższy o swą piękną, siwą brodę.

Clarubell zajmowała jedną z największych jaskiń Gór Jedenastej Marchii. Jej dom urządzony został w stylu iście nowoczesnym. Wielkie legowisko, które znajdowało się na samym środku groty wyłożone było najlepszym kamieniem. No tak, cóż w tym dziwnego, że w jaskini znajduje się kamień, zapytacie. Otóż nie był to byle jaki materiał. Został on wykuty przez jednego z najznakomitszych kowali.

Przez samego Wielkiego Pernilla.

Pernill zaczynał swą działalność wiele wieków temu. Był wtedy zwykłym, nic nie znaczącym parobkiem, zatrudnionym na jednym z folwarków. Folwark ten znajdował się blisko rzeki Dore i jego ziemie były niezwykle urodzajne. Można się domyślić jak ciężko Pernill musiał pracować na polu. Dniami i nocami, razem z dwudziestką innych sług siał, plewił i nawoził liczne ziemie. Tak spędził ponad sześć pedów swojego życia. W końcu, umęczony do granic wytrzymałości zrezygnował. Właściciel folwarku nic sobie z tego nie zrobił. W podzięce za tak długą i oddaną pracę, nagrodził go jedynie paroma nemami. Ledwie starczyło mu na jeden posiłek, nie mówiąc już o jakimkolwiek schronieniu.

W ten sposób Pernill zmuszony został do samodzielnego podróżowania. Na początku zatrzymywał się w pobliskich marchiach, gdzie pracował jako strażnik lub zwykła pomoc domowa. Jednak takie życie mu nie odpowiadało. Zdawał sobie sprawę z tego, że próbując się uwolnić, cały czas powraca do tego samego.

Wciąż komuś służy.

Wtedy postanowił zostać panem swojego losu. Z zarobionych pieniędzy (oczywiście tych zdobytych po opuszczeniu folwarku) udało mu się uskładać pewną sumę. Nie był bogaczem, jednak ta ilość wystarczyła, aby zacząć nowe życie.

Pernill postanowił się szkolić. Wiedział, że w jego wieku nie pozostało wiele zawodów, które mógłby wykonywać. Dlatego też postawił na coś, co według niego było najodpowiedniejsze. Po długich naukach został czeladnikiem.

Wreszcie miał zawód.

To jednak nie wystarczyło. Pernill postanowił doprowadzić sprawę do końca. W niecałe trzy okresy po skończonej nauce uzyskał tytuł Mistrza.

Niezwykle wspaniała sprawa.

Od tamtej pory jego sława się rozrastała. Okazało się bowiem, że człek ten posiadał niebywały talent rzemieślniczy. Był niezwykłym artystą. Widać, czasem trzeba postawić na swoim. W jego przypadku się to udało.

Zakład Pernilla powoli się powiększał, przyjmując pod swoje skrzydła coraz to nowych, spragnionych wiedzy mistrza, uczniów. Szkolił ich najlepiej jak potrafił. Po skończonej u niego nauce ich wykształcenie sięgało o wiele dalej, niźli to zdobyte u innego mistrza. W czym więc tkwił sekret geniuszu Pernilla?

To jest pytanie na inną okazję.

Teraz ważny jest kamień Clarubell. Został on wykuty z najszczerszego kryształu. Z każdej strony odbijał w sobie drobinki przestrzeni. Był niczym czysty diament. Oszlifowany w ten niepowtarzalny sposób. Mierzył prawie trzy miary w poziomie. Jeśli chodzi o jego wysokość, tu sprawa miała się inaczej. Wszystko zależało od kąta patrzenia. Wchodząc do jaskini wydawał się kolosalny. Jednak kiedy zwiedzający podszedł bliżej, skręcając nieznacznie w lewo, ściana kamienia zdawała się obniżać. W rzeczywistości to dzieło przypominało obfite łoże. Łoże wydłubane z diamentu.

Zadziwiające. Łoże dla smoka.


Clarubell była zadowolona. Wprawdzie na początku odrobinę grymasiła, ale w końcu pogodziła się ze swoim ciężkim losem. Od tamtej wiekopomnej chwili codziennie zasypiała otoczona białym blaskiem.

 Aż do dzisiejszego wieczora.

Kiedy Clarubell weszła do swej groty - a trzeba dodać, że zawsze robiła to majestatycznym krokiem - doznała szoku. Na miejscu, w którym powinien znajdować się diament leżała niewielka karteczka. Wyciągając swą szyję, zbliżyła się do skrawku papieru. Gdy go przeczytała w jej głowie powstał jeszcze większy mętlik. Zdenerwowała się nie na żarty. Jej płuca zaczęły się niekontrolowanie ściskać, nie pozwalając jej na wzięcie kolejnego wdechu. Otworzyła swój pysk i wystawiła jęzor. Jej bursztynowe oczy zacisnęły się, a z pomiędzy zębów zaczęła się toczyć ślina. Pazury wbiły się w litą skałę.

Nagle prychnęła zaciskając nozdrza i wydała z siebie potężny ryk. Echo tego ryku odbiło się od ścian groty i pomknęło do jej wyjścia, roznosząc wieść o złości smoka całemu Dunn.


Clarubell otworzyła oczy. Ten kto to zrobił srogo jej za to zapłaci.

***

Trzeci etap egzaminu zawsze był męczarnią. Przynajmniej tak opowiadali Yngve, którzy go zdali. Ci inni starali się to przemilczeć.

Męczarnia czy nie, Gull musiała przez niego przejść. Nie chodziło tu już tylko o pokazanie Vivece tego, że się myliła. Tu chodziło o przetrwanie. Każdy Yngve, który zakończył szkolenie z powodzeniem, posiadał swego hethe. Oprócz spraw czysto praktycznych, takich jak użytek w czasie wojny, hethe były ogromnie pomocnymi stworzeniami. Nawiązując więź ze swoim właścicielem były gotowe oddać za niego życie.

Jednak za nim tak się stało, hethe musiał zostać złapany. A to sprawa nie prosta. Ptaki te żywiły gigantyczną wręcz nienawiść do reszty stworzeń. Nie było dla nich znaczenia co to za stworzenie. Każdy był potencjalnym wrogiem.

Siedlisko hethe, znajdowało się we wschodniej części lasu pijącego wody jeziora Etiti. Choć rozpiętość skrzydeł tych ptaków liczyła cztery miary, trudno było je znaleźć. Gniazda uwite na samych koronach drzew, nie ułatwiały zadania. Przysłonięte sporą ilością liści, były praktycznie nie widoczne z dołu. Rozważana droga powietrzna, nie skończyłaby się dla podróżnika szczęśliwie. Hethe nie zastanawiały by się dwa razy. Wbijając grube pazury w głowę nieszczęśnika miałyby przednią zabawę.

Okrutne.

Po tym dość długim wstępie, można się domyślić, że to właśnie złapanie takiego ptaka, było celem trzeciego etapu egzaminu Yngve. Wróćmy więc do Gull.

Stała właśnie na skraju tego oto, wcześniej wspomnianego lasu i czekała. Czekała na nagły przypływ odwagi. Bo bądźmy ze sobą szczerzy - nikt normalny nie pchałby się w paszczę lwa z własnej woli. Egzamin, czy nie.  Każdy ma w sobie instynkt samozachowawczy. A ten właśnie mówił Gull, żeby uciekała.

- Niedorzeczne. Przecież sobie poradzę. Tak. Wszystko będzie dobrze. - Podobno mówienie do siebie dodaje animuszu. Przynajmniej taką miała nadzieje.

Wzięła głęboki, uspokajający wdech. Policzyła do pięciu i wypuściła powietrze. Wyprostowała się. Ściągnęła barki i rozluźniła - dotychczas ściśnięte w napięciu - dłonie. Zadarła wysoko brodę i wytężyła wzrok. Na nic zda się teraz jej wprawione ucho. Hethe to niesamowicie ciche ptaki. Musi zdać się na pozostałe zmysły.

Powoli wkroczyła do lasu. Przeszła pod spróchniałą gałęzią, która od niedawna zwisała w poprzek dwóch drzew (najprawdopodobniej urwana przez silny podmuch wiatru). Uważnie stawiała kroki. Ziemia w jaką właśnie weszła, nasiąknięta była jakąś klejącą się substancją. Przez pewien czas wędrowała po gołej glebie, z której wyrastały proste jak druty, czyste, prawie półetowe, pnie. Zakończone były gęstą koroną, zza której nie prześwitywał ani jeden promień słońca. Każdy ruch, jaki wykonała, powodował ostre ruchy gęstego powietrza. Gull zakręciło się w głowie. To co wdychała, na pewno nie było pięknym zapachem. Mdliło ją już od samego widoku - lepkie konary drzew ściągały do siebie przeróżne owady. Biedactwa nadziane na korę, niczym na pajęczą sieć, ulegały rozkładowi - jakby trawione od zewnątrz.

Gull nie mogła już tego dłużej wytrzymać. Podniosła lewą rękę na wysokość twarzy i ścisnęła nos. Miała nadzieję, że to choć trochę pomoże. Nic z tych rzeczy. Teraz zmuszona była wdychać ten smród przez gardło i dodatkowo poczuła jego smak. Jej żołądek zacisnął się niebezpiecznie. Zakaszlała i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła miała w nich łzy. Nie mogła utrzymać w górze powiek. Przetarła je prawą dłonią. Puściła nos. Lekko się zatoczyła. Na swoje nieszczęście, próbując złapać równowagę, oparła się o drzewo. Przeszył ją dreszcz obrzydzenia. Szybko odciągnęła rękę, pociągając za sobą przezroczysta maź. Próbowała się jej jakoś pozbyć, ale nie miała niczego przydatnego pod ręką. Zrezygnowana wytarła się w spodnie. W miejscu gdzie maź zetknęła się z materiałem, już po chwili została tylko dziura.

- Pięknie! No po prostu znakomicie. Fuj! - Gull nadęła policzki i zacisnęła zęby. - Dobrze, że skóry nie wypala. Och! - Jej irytacja sięgnęła szczytu.

Zdawało jej się, że ma omamy.

Szła dalej, a po jej bokach zaczęły migać jakieś dziwne kształty. Nagle jeden wyskoczył przed nią. Wystraszona, poślizgnęła się i upadła na plecy. Podniosła głowę, ale nikogo przy niej nie było. Ziemia pod nią zaczęła się obniżać. Podniosła się w pośpiechu. Zrobiła to na tyle niezgrabnie, że tym razem to jej twarz spotkała się z oślizgłym podłożem. Błyskawicznie podwinęła kolana do brzucha i usiadła. Ramieniem otarła twarz. Wypluła dość sporą grudkę ziemi i ponownie spróbowała wstać. Z jej ubrania nie pozostało wiele. Gdy się sobie przyjrzała, ze złością stwierdziła, że z płaszcza i spodni pozostały tylko, zwisające bez ładu, strzępki materiału. Pocieszała się myślą o 'zdrowych' butach.

Cała brudna i umazana, z kawałkami zgniłych owadów we włosach, ruszyła dalej. W tym momencie przeklinała swoje chore pomysły. Po co jej było się w to pchać? No tak, musiała przecież udowodnić, że sobie poradzi. Głupia.

Ylva nigdy nie opowiadała Gull w jaki sposób dotarła do hethe.

- Już wiem dlaczego. - Prychnęła i rozproszona krzywo stanęła. Rozprostowała ramiona, zachowując równowagę. Już nie wiedziała ile czasu błądziła po tym lesie. Chciała go jak najszybciej opuścić.

Po dłuższym czasie wędrówki, wypełnionej stęchłym zapachem, zobaczyła zagęszczenie drzew. Poszła w tamtym kierunku. Koło jej stóp płynął strumyk. Tak bardzo chciała się w nim umyć. Już sięgała do niego dłonią, kiedy przez głowę przeszła jej myśl, że lepiej nie ryzykować. Dlatego też, zamiast się w nim zanurzyć, przeskoczyła go. Rozgarnęła gęsto zwisające gałęzie, obrośnięte brązowymi liśćmi, przeszła pomiędzy nimi
i stanęła jak wryta.

Znalazła się w innym świecie. Przynajmniej tak się jej wydawało.

To co przed sobą zobaczyła przerosło jej najśmielsze oczekiwania. Otóż prawie miarę dalej znajdował się raj.  Praktycznie w każdym tego słowa znaczeniu. Gull zamrugała onieśmielona. Właśnie uświadomiła sobie, że zaraz się rozpłacze. Powietrze jakie nabrała w płuca było świeże. Jej zatkany nos poczuł delikatną woń róż i goździków. Polana, która się przed nią rozpościerała, rozjaśniona była setką mrugających refleksów. Soczyście zielona trawa sięgała jej kostek. Na środku polany rosło największe skupisko kwiatów.

Gull podbiegła do nich i rzuciła się obok. Z tej perspektywy widziała każdą przestrzeń pomiędzy listowiem i to jak słońce się przez nie przeciskało. Było jej niesamowicie wygodnie. Przymknęła powieki. Musiała chwilę odpocząć.

Leżała tak, powoli zatapiając się we śnie. Właśnie w tym momencie to, na czym leżała, poruszyło się. Ściągnęła brwi. Nie wiedziała czy to się jej przypadkiem nie śniło. Poczekała jakiś czas i z powrotem się rozluźniła. Jej łóżko znów się ruszyło. Przestraszona, usiadła i pochyliła głowę.

Zamarła.

Oczy Gull przeszywane były czerwonym spojrzeniem. Wstrzymała oddech. Niecały tat od niej wisiała głowa ptaka. Głowa hethe. A skoro była głowa, to była również i szyja - długa szyja. Połączona z wielkim cielskiem.


Cielskiem, na którym siedziała Gull.

cdn.

*******************************

Hehe, czuje się jak troll ^^

Wybaczcie mi - mam dzisiaj dobry humor ;) Mam nadzieje, że Was zaciekawiłam. 

Zapraszam do komentowania.